گر یار مرا میل من خسته بسی از اهلی شیرازی غزل 373

1 گر یار مرا میل من خسته بسی نیست من دانم و او محرم این راز کسی نیست

2 گر بوالهوسان را هوس شربت وصل است مارا بجز از چاشنی غم هوسی نیست

3 من بنده آن شوخ که از تندی و تلخی بر شکرش آلایش چشم مگسی نیست

4 جور و ستم یار کشم تا نفسی هست چون طاقت نادیدن یرام نفسی نیست

5 آن مرغ که از صحبت گلزار خروشد گو شکر کن آخر که چومن در قفسی نیست

6 گر پیش و پسی در ره عمرست زمردن در راه شهیدان وفا پیش و پسی نیست

7 آنرا که بود عهد و وفا با همه اهلی جز پیر خرابات درین راه کسی نیست