گر یار یار باشدت ای یار غم مخور از خواجوی غزل 506

1 گر یار یار باشدت ای یار غم مخور گنجت چو دست می‌دهد از مار غم مخور

2 بر مقتضای قول حکیمان روزگار اندک بنوش باده و بسیار غم مخور

3 دستار صوفیانه و دلق مرقعت گر رهن شد بخانهٔ خمار غم مخور

4 کارت چو شد ز دست و تو انکار می‌کنی اقرار کن برندی و زانکار غم مخور

5 چون دوست در نظر بود از دشمنت چه غم چون گل بدست باشدت از خار غم مخور

6 با طلعت حبیب چه اندیشه از رقیب چون یار حاضرست ز اغیار غم مخور

7 گردرد دل دوا شود ایدوست شاد زی ور غمگسار غم بود ای یار غم مخور

8 چون زر به دست نیست ز طرار غم مدار چون سر ز دست رفت ز دستار غم مخور

9 خواجو مدام جرعهٔ مستان عشق نوش وز اعتراض مردم هشیار غم مخور