گر حسن و دلبری بتو مهپاره از اهلی شیرازی غزل 444

1 گر حسن و دلبری بتو مهپاره داده اند چشمی بماهم از پی نظاره داده اند

2 آندم که خورده اند دو لعل تو خون ما یک جرعه هم بنرگس خونخواره داده اند

3 ما کشته توایم و ترا از برای ما این نخل قامت و گل رخساره داده اند

4 آن ساقیان که باده مقصود میدهند خون دلی بعاشق بیچاره داده اند

5 اهلی هلاک نیستی و بی نشانی کانجا نشانش از دل آواره داده اند