ز عکست آینه، چون آب در خروش از واعظ قزوینی غزل 357

1 ز عکست آینه، چون آب در خروش آید ز چهره تو قدح، همچو می بجوش آید

2 ز شوق اینکه خرامی چو سرو در بازار گل از بهشت بدکان گل فروش آید

3 ز ناتوانی خویشم غمی که هست، اینست: که ناله ام نتواند ترا بگوش آید!

4 بود سلام وداعم یکی، که پیش تو کس چنان زخود نرود، کو دگر بهوش آید