ز بی برگان دل روشن ضمیران از واعظ قزوینی غزل 278

1 ز بی برگان دل روشن ضمیران باصفا باشد که هر خاری به چشم شعله، میل توتیا باشد

2 مگردان خالی از دامان همت، دست سائل را که بهر روز بد دلهای شب دست دعا باشد

3 نباشد هیچ انباری به از انبان محتاجان که آن را پایه یی بس محکم از دوش گدا باشد

4 هرآن یاری که باشد در نهادش راستی محکم به جای نور چشم خلق، مانند عصا باشد

5 ز تاراج خزان بر خود نمی لرزند بی برگان که عریانی دعای جوشن تیر بلا باشد

6 به اسب و زین اگر نازند مغروران توسن خو سمند خوش عنا نی زیر ران ما را چو پا باشد

7 اگر در کنج غم، از ناتوانیها ز پا افتم از آن بهتر که دوشی زیر بارم چون عصا باشد

8 فریب دلق رنگارنگ سالوسان، مخور واعظ که هر رنگش ز حرص شوم، چشمی بر عطا باشد