ز از ایرانشان ابن ابی الخیر کوش‌نامه 350

1 ز گفتار او کوش شد تنگدل بزد اسب و برگشت خوار و خجل

2 چو بهری از آن بیشه ببرید راه پُر اندیشه شد مغزِ سرگشته راه

3 گر آباد جایی ست، این مرد پیر نگوید همی این سخن خیره خیر

4 همانا که دیر است تا ایدر است هم از بهر کاری به رنج اندر است

5 همی داند او راه آباد جای نباشد همی مرمرا رهنمای

6 اگر من از او بازگردم چنین زیانی نباشد مر او را از این

7 نباید که این خانه بار دگر نیابم، نیارم من این ره به در

8 گر من در این بیشه گردم هلاک چنین مرد را از هلاکم چه باک

9 از ایدر گذشتن مرا روی نیست که در بیشه بیش از تگاپوی نیست

10 بکوشم به هر چاره تا مرد پیر مگر باشد از بد مرا دستگیر

11 بگشت از ره و بر در کاخ شد چو با پیر فرزانه گستاخ شد

12 چو آواز دادش، برآمد به بام بدو گفت ای تیره دل مرد خام

13 چو بودت، چرا بازگشتی ز راه نیابی همانا همی تخت و گاه

14 بدو گفت کای مرد پاکیزه رای یکی مردمی کن مرا ره نمای

15 چه باشد مرا گر تو یاری دهی وز این بیشه ام رستگاری دهی