ز بس نومیدی، از امیدهای خویشتن دیدم از واعظ قزوینی غزل 477

1 قوی شد لاغر از گوشمال غم ز بس ما را برون افتاد چون چنگ از بدن تار نفس ما را

2 گلستانی که بی‌سرو قد رعنای او باشد خیابانش ز دلگیری بود چاک قفس ما را

1 اگر نه دیده بینایی تو معیوب است هرآنچه جلوه درین پرده میکند خوب است

2 خموش بودن عشاق در مقام رضا بعرض حال دو بالای اوج مقلوب است

1 مرد روشندل، ز نقص خویشتن شرمنده است ماه نو از ناتمامی،سر بزیر افگنده است

2 هیچ کافر بسته زنار خود بینی مباد از خود آزاد است هرکس کو خدا را بنده است