ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 220

1 ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا که بامداد عنایت خجسته باد مرا

2 به یاد آر دلا تا چه خواب دیدی دوش که بامداد سعادت دری گشاد مرا

3 مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا

4 فتاده دیدم دل را خراب در راهش ترانه گویان کاین دم چنین فتاد مرا

5 میان عشق و دلم پیش کارها بوده‌ست که اندک اندک آیدهمی به یاد مرا

6 اگر نمود به ظاهر که عشق زاد ز من همی‌بدان به حقیقت که عشق زاد مرا

7 ایا پدید صفاتت نهان چو جان ذاتت به ذات تو که تویی جملگی مراد مرا

8 همی‌رسد ز توام بوسه و نمی‌بینم ز پرده‌های طبیعت که این کی داد مرا

9 مبر وظیفه رحمت که در فنا افتم فغان برآورم آن جا که داد داد مرا

10 به جای بوسه اگر خود مرا رسد دشنام خوشم که حادثه کردست اوستاد مرا