از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2394

1 از بس که مطرب دل از عشق کرد ناله آن دلبرم درآمد در کف یکی پیاله

2 افکند در سر من آنچ از سرم برآرد نو کرد عشق ما را باده هزارساله

3 می‌گشت دین و کیشم من مست وقت خویشم نی نسیه را شناسم نی بر کسم حواله

4 من باغ جان بدادم چرخشت را خریدم بر جام می‌نبشتم این بیع را قباله

5 ای سخره زمانه برهم بزن تو خانه کاین کاله بیش ارزد وآنگه چگونه کاله

6 بربند این دهان را بگشا دهان جان را بینی که هر دو عالم گردد یکی نواله

7 نپذیرد آن نواله جانت چو مست باشد سرمست خد و خالش کی بنگرد به خاله

8 جان‌های آسمانی سرمست شمس تبریز بگشای چشم و بنگر پران شده چو ژاله