1 از در جان درآی تا جانم همچو پروانه بر تو افشانم

2 چون نماند از وجود من اثری پس از آن حال خود نمی‌دانم

3 در حضور چنان وجود شگرف چون نمانم به جمله من مانم

4 کی بود کی که پیش شمع رخت بدهم جان و داد بستانم

5 آب چندان بریزم از دیده کاتش روز حشر بنشانم

6 منم و نیم جان و چندان عشق که نیاید دو کون چندانم

7 جان از آن بر لب آمد است مرا تا به جانت فرو شود جانم

8 بند بندم اگر فرو بندی روی از روی تو نگردانم

9 همچو عطار مست و جان بر دست پیش تو ان‌یکاد می‌خوانم