از دیده خونِ دل همه بر رویِ ما رَوَد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 از دیده خونِ دل همه بر رویِ ما رَوَد بر رویِ ما ز دیده چه گویم چه‌ها رَوَد
2 ما در درونِ سینه هوایی نهفته‌ایم بر باد اگر رَوَد دلِ ما زان هوا رود
3 خورشیدِ خاوری کُنَد از رَشک جامه چاک گر ماهِ مِهرپرورِ من در قبا رود
4 بر خاکِ راهِ یار نهادیم رویِ خویش بر رویِ ما رواست اگر آشنا رود
5 سیل است آبِ دیده و هر کس که بگذرد گر خود دلش ز سنگ بُوَد هم ز جا رود
6 ما را به آبِ دیده شب و روز ماجراست زان رهگذر که بر سرِ کویش چرا رود
7 حافظ به کوی میکده دایم به صدقِ دل چون صوفیانِ صومعه دار از صفا رود
معنی شعر:
دلی پر از اندوه و قلبی آکنده از غم و غصه داری و بی قراری میکنی پریشان و محزون مباش. راضی به رضای خدا باش شاید تقدیر تو این چنین بوده است ذاکر باش و از خداوند بخواه که تو را به آرزویت برساند و مرادت حاصل شود.