از جرم گل سیاه تا اوج از خیام نیشابوری رباعی 119

1 * گویند که دوزخی بُوَد عاشق و مست، قولی است خلاف، دل در آن نتوان بست،

2 گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود، فردا باشد بهشت همچون کفِ دست!

1 از تن چو برفت جان پاک من و تو خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

2 و آنگاه برای خشت گور دگران در کالبدی کشند خاک من و تو

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد