از آل علی هر چه ترا دل از اهلی شیرازی رباعی 345

1 گر نامه بی‌نامِ خوشت بوسد زبان خامه را آن رو سیاهی بس بود تا روز محشر نامه را

2 دلدادهٔ نام توام از هرکه نامت بشنوم بر مژده نام خوشت هم جان دهم هم جامه را

1 بر صید حرم تیغ مزن زانکه حرام است کار دل صد خسته به یک غمزه تمام است

2 در خیل محبان تو مجنون که شناسد؟ عشاق تو بسیار، بگوییم کدام است

1 بزلف اگر ببری جان بی قرار از ما فدای یک سر موی تو صد هزار از ما

2 بجان دوست که جان با تو در میان داریم چو در کنار نیایی مکن کنار از ما