دوستان چون میرم آن خشت از اهلی شیرازی غزل 660

1 دوستان چون میرم آن خشت درم بالین کنید وزلب جانبخش او حرفی مرا تلقین کنید

2 از شهیدان غم عشقم مرا در زیر خاک بارخ پر خاک و خون و جامه خونین کنید

3 چون شود سر مست میل قتل مسکینان کند زینهار ای دوستان یاد من مسکین کنید

4 مردم ایکافر تلخی و تندی تا بکی جان شیرین مرا گیرید و لب شیرین کنید

5 یا رب آزاری نبیند همچو اهلی کس ز عشق خوش دعایی میکنم ایعاشقان آمین کنید

6 جز حسرت از نظاره یوسف ز جان چه سود مارا که بخت چون همه سیم و زری نداد

7 اهلی که مست وصل بتان بود عاقبت مرد از خمار هجر و کسش ساغری نداد