دوست می سازد تواضع دشمن از واعظ قزوینی غزل 64

1 دوست می سازد تواضع دشمن دیرینه را خاکساری میکند جاروب گرد کینه را

2 نشکنی تا خویش را، از دوست کی یابی نشان؟ هست پیچیدن کلید قفل این گنجینه را

3 تا بروی ما بگوید حرف مردن مو به مو کرده پیری روکش ما، هر نفس آیینه را

4 تر چو می گردد نمد، از تیغ تیزش باک نیست گریه جوشن کرده بر ما خرقه پشمینه را

5 خانه روشندلان را زینت از مهمان بس است نیست به از عکس نقش خانه آیینه را

6 در دبستان محبت، تا کنی، مشق جنون داده اند از بهر مد آه، لوح سینه را

7 میکند آمیزش تردامنان، دل را خراب نم کم از سیلاب نبود خانه آیینه را

8 درو باشی، کز خدنگ غمزه او دیده ام میکند خالی ز جوهر خانه آیینه را

9 در جهان بی زهر منت نیست شهد عشرتی تلخی شنبه برد شیرینی آدینه را

10 نیستم واعظ نگاه تنگدستان را حریف دارد ارزانی بما حق جامه پرپینه را