شد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1351

1 شد پی این لولیان در حرم ذوالجلال چشمه و سبزه مقام شوخی و دزدی حلال

2 رهزنی آن کس کند کو نشناسد رهی خانه دغل او بود کو نشناسد جمال

3 اهل جهان عنکبوت صید همه خرمگس هیچ از ایشان مگو تام نگیرد ملال

4 دزد نهان خانه را شاهد و غماز کیست چهره چون زعفران اشک چو آب زلال

5 اشک چرا می‌دود تا بکشد آتشی زرد چرا می‌شود تا بکند وصف حال

6 اشک و رخ عاشقان می‌کشدت که بیا پیشگه عشق رو خیز ز صف نعال

7 زردی رخ آینه‌ست سرخی معشوق را اشک رقم می‌کشد بر صحف خط و خال

8 این همه خوبی و کش بر رخ خاک حبش تافته از ماه غیب پرتو نور کمال

9 صبر کن این یک دو روز با همه فر و فروز بازرود سوی اصل بازکند اتصال