فیروزی بخت همه کس لعل تو از اهلی شیرازی غزل 709

1 فیروزی بخت همه کس لعل تو بخشید فیروزه ما بود که هرگز ندرخشید

2 چشم همه بر راه تو بازاست و تو از ناز یکچشم زدن رو ننمایی چو مه عید

3 هرچند که دوری ز نظر یاد وصالت هرگز نظری از دل ما دور نگردید

4 بی داغ محبت نتوان رفت ز عالم خوش وقت کسی کز چمن عمر گلی چید

5 جان بنده خلق خوش ساقی است که هرگز از بی ادبی های من مست نرنجید

6 اهلی رسی از عشق مجازی به حقیقت گر یار به تحقیق شناسی نه بتقلید