1 پر طاوست مبین و پای بین تا که سؤ العین نگشاید کمین

2 که بلغزد کوه از چشم بدان یزلقونک از نبی بر خوان بدان

3 احمد چون کوه لغزید از نظر در میان راه بی‌گل بی‌مطر

4 در عجب درماند کین لغزش ز چیست من نپندارم که این حالت تهیست

5 تا بیامد آیت و آگاه کرد کان ز چشم بد رسیدت وز نبرد

6 گر بدی غیر تو در دم لا شدی صید چشم و سخرهٔ افنا شدی

7 لیک آمد عصمتی دامن‌کشان وین که لغزیدی بد از بهر نشان

8 عبرتی گیر اندر آن که کن نگاه برگ خود عرضه مکن ای کم ز کاه