تقدیر، که بر کشتنت آزرم نداشت از رودکی رباعی 5

1 مهتران جهان همه مردند مرگ را سر همه فرو کردند

2 زیر خاک اندرون شدند آنان که همه کوشک‌ها برآوردند

1 همی برآیم با آن که برنیاید خلق و برنیایم با روزگار خورده کریز

2 چو فضل میرابوالفضل بر همه ملکان چو فضل گوهر و یاقوت بر نبهره پشیز

1 سرخی خفچه نگر از سرخ بید معصفر گون، پوشش او خود سفید

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار