روزه بگذشت و هوای می بیغش از اهلی شیرازی غزل 1061

1 روزه بگذشت و هوای می بیغش دارم از مه عید و شفق نعل در آتش دارم

2 هرکه بینی خوشی خود طلبد جز من زار که بدین ناخوشی خویش عجب خوش دارم

3 خورده ام تیر تو چون آهو از آن بار دگر از پی تیر دگر چشم به ترکش دارم

4 مکن ایدوست قیاس طرب از رنگ رخم که بصد خون جگر چهره منقش دارم

5 جان جفا چند کشد کز تو بجان رحمت نیست شرم باری من ازین جان بلاکش دارم

6 در چنین قحط کرم شاکرم از پیر مغان که اگر هیچ ندارم می بیغش دارم

7 گفت اهلی چو طبیب تو منم دل خوشدار من نه آنم که دل خسته مشوش دارم