فلک بدور تو طفلی که در وجود از اهلی شیرازی غزل 469

1 فلک بدور تو طفلی که در وجود آورد کجا به مسجد و محراب سر فرود آورد

2 کسی که قبله گهش آن دو طاق ابرو شد نهاد سر بزمین و ترا سجود آورد

3 دلم که کرد ز سودای عقل جمله زیان زیان او همه از عشق رو بسود آورد

4 تو شاه حسنی و مهمان عاشق درویش مرنج از آنکه می و نقل دیر و زود آورد

5 کباب کن دل و خونش تو می برغبت خور که ناتوان تو در خانه آنچه بود آورد

6 فغان که مطرب مجلس ز نشتر مضراب خراش در رگ و جان از خروش عود آورد

7 مرا چو صورت آیینه روی او اهلی هزار بار عدم کرد و در وجود آورد