1 ای ز قسطنطین به دارالمک ایران تاخته صیت دانش در صف کون و مکان انداخته

2 گه چو ابر اندر بهاران خیمه بر دریا زده گه چو سیل از کوهساران سوی صحرا تاخته

3 در گلوی حق پرستان شهد رحمت ریخته بر سر اعدای دین شمشیر عدوان آخته

4 شاد زی در پیشگاه شهریار حق شناس ای به درگاه شهنشه سر ز پا نشناخته

5 تو بشه فرمان گذاری ما ترا فرمان پذیر تو به دولت باخته دل ما ترا دلباخته

6 تابشی از برق تیغت خرمن مه سوخته جنبشی از نوک کلکت کار عالم ساخته

7 آن یکی شمع کرامت در زمین افروخته وان دگر چتر شهامت بر سپهر افراخته

8 عنقریبستی که بینم مر ترا ز اقبال شه ساخته کار زمین زی آسمان پرداخته

9 تا تو از شادی چو کبکان در نشاط و خنده ای دشمنت بادا ز غم کوکو زنان چون فاخته