بجز نسیم که یابد نصیبی از خواجوی کرمانی غزل 489

1 بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار که یک گلست در این باغ و عندلیب هزار

2 چو از گل آرزوی مرغ خوش نظر بادست تو هم ببوی قناعت کن از نسیم بهار

3 و گر چه غنچه جهان را بروی گل بینی بدوز چشم جهان بین بخار و دیده مخار

4 ز تیغ و دار چه ترسانی ای پسر ما را که تاج ما سر تیغست و تخت ما سر دار

5 بعشوه‌ام چه فریبی چرا که بلبل مست کجا بباد هوا باز گردد از گلزار

6 کدام دوست که دوری گزیند از بردوست کدام یار که گیرد قرار بیرخ یار

7 ترا شبی نگزیرد ز چنگ و نغمه زیر مرا دمی نشکیبد ز آه و ناله زار

8 حدیث غصهٔ فرهاد و قصه شیرین بخون لعل بباید نوشت بر کهسار

9 روا بود که بود باغ را درین موسم کنار و پر گل و خواجو ز گل گرفته کنار