1 هر چه بینی مظهر اسمای اوست دوست دارم هر که دارد دوست دوست

2 چشم عالم روشن است از نور او لاجرم عالم به چشم ما نکوست

3 آینه گر صد ببینم ور هزار در همه آئینه ها چشمم بر اوست

4 خیز با ما خوش درین دریا نشین خویش را می شو که وقت شست و شوست

5 لب نهاده بر لب جامم مدام با چنین همدم چه جای گفتگوست

6 چشم احول گر دو بیند تو مبین رشتهٔ یک تو به چشم او دو توست

7 نعمت الله روشنست چون آینه با جناب سید خود روبروست