هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد سعادت همدم او گشت و دولتْ همنشین دارد
2 حریمِ عشق را درگَه بسی بالاتر از عقل است کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد
3 دهانِ تَنگِ شیرینش مگر مُلکِ سلیمان است که نقشِ خاتمِ لعلش جهان زیرِ نگین دارد
4 لبِ لعل و خطِ مشکین چو آنش هست و اینش هست بنازم دلبرِ خود را که حُسنش آن و این دارد
5 به خواری منگر ای مُنعِم، ضعیفان و نحیفان را که صدرِ مجلسِ عشرت گدای رهنشین دارد
6 چو بر رویِ زمین باشی توانایی غنیمت دان که دورانْ ناتوانی‌ها بسی زیرِ زمین دارد
7 بلاگردانِ جان و تن دعایِ مستمندان است که بیند خیر از آن خرمن؟ که ننگِ از خوشه چین دارد
8 صبا از عشقِ من رمزی بگو با آن شهِ خوبان که صد جمشید و کیخسرو غلامِ کمترین دارد
9 و گر گوید نمی‌خواهم چو حافظ عاشقِ مفلس بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد
معنی شعر:
انسان تا زنده است باید تلاش کند و از زندگی بهره ی معقول ببرد. از آنچه داری نهایت استفاده را بکن سعادتمندی و کامروایی از آن توست هیچگاه دچار غرور و کبر مشو و با زیردستان به حقارت نگاه مکن دعای ضعفا و مستمندان بلاگردان تو خواهد بود.