هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ از حافظ شیرازی غزل 121

1 هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد سعادت همدم او گشت و دولتْ همنشین دارد

2 حریمِ عشق را درگَه بسی بالاتر از عقل است کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد

3 دهانِ تَنگِ شیرینش مگر مُلکِ سلیمان است که نقشِ خاتمِ لعلش جهان زیرِ نگین دارد

4 لبِ لعل و خطِ مشکین چو آنش هست و اینش هست بنازم دلبرِ خود را که حُسنش آن و این دارد

5 به خواری منگر ای مُنعِم، ضعیفان و نحیفان را که صدرِ مجلسِ عشرت گدای رهنشین دارد

6 چو بر رویِ زمین باشی توانایی غنیمت دان که دورانْ ناتوانی‌ها بسی زیرِ زمین دارد

7 بلاگردانِ جان و تن دعایِ مستمندان است که بیند خیر از آن خرمن؟ که ننگِ از خوشه چین دارد

8 صبا از عشقِ من رمزی بگو با آن شهِ خوبان که صد جمشید و کیخسرو غلامِ کمترین دارد

9 و گر گوید نمی‌خواهم چو حافظ عاشقِ مفلس بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد