هر سحری به کوی تو شعله از امیرخسرو دهلوی غزل 1320

1 هر سحری به کوی تو شعله وای خود کشم چند به سینه خلق را داغ جفای خود کشم!

2 بس که بخفتم از غمت، فرق نباشدم دگر گر به درون پیرهن رشته به جای خود کشم

3 عشق بود بلای من، کاش بود هزار جان کز پی دوستی همه پیش بلای خود کشم

4 تا به سرای خویشتن یک نفست ندیده ام هر نفسی به درد خود درد سرای خود کشم

5 شب که به گشت کوی تو خارم اگر به پا خلد از مژه سوزنی کنم خار ز پای خود کشم

6 رفت خطا که سر بشد خاک در تو، تیغ کو تا سر خود قلم کنم، خط به خطای خود کشم

7 دعوی یار و زهد بد، وه که نیست ره به دل پیش در تو همت صدق و صفای خود کشم

8 بهر وصال می کشد خسرو خسته درد و غم بر تو چه منت است، چون جور برای خود کشم؟