هر صحبت مستیی خماری دارد از اهلی شیرازی رباعی 293

1 خونم به جور تیغ تو در گردن خودست هر کس با تو دوست بود دشمن خودست

2 مستانه سرو ناز تو ره میرود مگر سرمست جلوه ای خرامیدن خودست

1 سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند آفتابی دگر از روی زمین گشت بلند

2 برحذر باش دلازان بت خونخواره که باز رنگش افروخت می و چین جبین گشت بلند