با آن که دلم از غم هجرت از رودکی سمرقندی رباعی 2

1 بینی و گنده دهان داری و نای خایگان غر، هر یکی همچون درای

1 گل دگر ره به گلستان آمد وارهٔ باغ و بوستان آمد

2 وار آذر گذشت و شعلهٔ او شعلهٔ لاله را زمان آمد

1 خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست مر نیک بختیم را بر روی او نشانست

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار