ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1239

1 ای خواجه تو عاقلانه می‌باش چون بی‌خبری ز شور اوباش

2 آن چهره که رشک فخر فقرست با ناخن زشت خویش مخراش

3 آن بت به خیال درنگنجد بت‌ها به خیال خانه متراش

4 جمله بت و بت پرست چون اوست غیر کل و جمله چیست جز لاش

5 نی فهم کنند خلق این را نی دستوری که دم زنم فاش

6 این ماش برنج احولانست ور نی نه برنج هست و نی ماش

7 پایان‌ها را کجا شناسند چون پوشیدست رشک روهاش

8 گر می‌دزدی ز زندگان دزد ای دزد کفن به شب چو نباش

9 اما ز قضاست مات من مات هم حکم قضاست عاش من عاش

10 خامش که ز شب خبر ندارد آن کس که به روز خورد خشخاش