1 خواجه تا چند حساب زر و دینار کنی سود و سرمایهٔ دین بر سر بازار کنی

2 شب عمرت بشد و صبح اجل نزدیک است خویشتن را گه آن نیست که بیدار کنی

3 چیست این عجب و تفاخر به جهان ساکن باش چند با صد من و من سیم و زر اظهار کنی

4 پنج روزی همه کامی ز جهان حاصل گیر عاقبت هم سر پر کبر نگونسار کنی

5 آن نه کام است که ناکام بجا بگذری وان نه برگ است که بر جان خودش بار کنی

6 جمع تو بار گنه باشد و دیوان سیاه نه هم آخر تو خوشی نام سیه بار کنی

7 چون همی دانی کت خانه لحد خواهد بود خانه را نقش چرا بر در و دیوار کنی

8 سهو کارا به تک خاک همی باید خفت طاق و ایوان به چه تا گنبد دوار کنی

9 مرگ در پیش و حساب از پس و دوزخ در راه به چه شادی خرفا خندهٔ بسیار کنی

10 تو که بر روبه مسکین بدری پوست چو سگ عنکبوتانه کجا پردهٔ احرار کنی

11 این همه دانی و کارت همه بی وجه بود خود ستم کم کن اگر منع ستمکار کنی

12 به فصاحت ببری گوی ز میدان سخن لیک خود را به ستم بیهده رهوار کنی

13 خویش و همسایهٔ تو گرسنه وز پر طمعی نفروشی به کسی غله در انبار کنی

14 جامه در تنگ و دلت تنگ و در اندیشهٔ آن تا دگر ره ز کجا جامه و دستار کنی

15 بر ضعیفان نکنی رحم به یک قرص جوین وانگه از ناز به مرغ و بره پروار کنی

16 مستراحی است جهان و اهل جهان کناسند به تعزز سزد ار در همه نظار کنی

17 نافه داری بر هر خشک دمانی مگشا اول آن به که طلبکاری عطار کنی