بس که دل تشنه سوخت وز از عطار نیشابوری غزل 134

1 بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت

2 داشتم امید آنک بو که در آیی به خواب عمر شد و دل ز هجر خون شد و خوابی نیافت

3 تشنهٔ وصل تو دل چون به درت کرد روی ماند به در حلقه‌وار وز درت آبی نیافت

4 دل ز تو بیهوش شد دیده برو زد گلاب زانکه به از آب چشم دیده گلابی نیافت

5 چند زند بر نمک یار دلم گوییا به ز دل عاشقان هیچ کبابی نیافت

6 دل چو ز نومیدیت زود فرو شد به خود خود ز میان برگرفت هیچ نقابی نیافت

7 گفتمش آخر چه شد کین دل من روز و شب سوی تو آواز داد وز تو خطابی نیافت

8 گفت مرا خوانده‌ای لیک نه از جان و دل هر که ز جانم نخواند هیچ جوابی نیافت

9 در ره ما هر که را سایهٔ او پیش اوست از تف خورشید عشق تابش و تابی نیافت

10 گر تو خرابی ز عشق جان تو آباد شد زانکه کسی گنج عشق جز به خرابی نیافت

11 تا دل عطار دید هستی خود را حجاب رهزن خود شد مقیم تا که حجابی نیافت