بس که زلف سرکشت در کار از امیرخسرو دهلوی غزل 210

1 بس که زلف سرکشت در کار دلها در نشست هیچ کس در شهر از این سودای بی پایان نرست

2 عاشقان گشته به راحت خاک و من در غیرتم کان غبار غیر بر دامان تو خواهد نشست

3 تو سنت در سینه من نعل در آتش نهاد هست از آنجا آتشی کز نعل یکران تو جست

4 سوختی جان مرا و حال من پرسی که چیست ای عفاک الله، چه گویم جان من هست، آن چه هست

5 آبروی من که رفت از تو، اگر خون ریزیم هم به آب روی پاکان که نشویم از تو دست

6 صد هزار امضای دستور خرد را محو کرد زلف تو، گر عامل دلهاست یا خوان شکست

7 من ز خوان خود خراب و در کمین جان خیال دزد کرد آن گرد کالا، باده نوش افتاده مست

8 وه که کینش بود با خسرو که از خونش بگشت وز پی دشواری جان کندنش از غمزه خست