بس عزیزم، از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 86

1 پس تبیری دید نزدیک درخت هر گهی بانگی بجستی تند و سخت

1 گل دگر ره به گلستان آمد وارهٔ باغ و بوستان آمد

2 وار آذر گذشت و شعلهٔ او شعلهٔ لاله را زمان آمد

1 تا کی گویی که: اهل گیتی در هستی و نیستی لئیمند؟

2 چون تو طمع از جهان بریدی دانی که همه جهان کریمند

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار