سودای میان تهی، ز دل از اثیر اخسیکتی رباعی 49

1 زلف چون بر عذار میفکنی لیل را در نهار میفکنی

2 چون لبت مست لطف میگردد باده را در خمار میفکنی

1 در جهان هفت خصال است پسند حکما که از آن هفت فراترعددی با من نیست

2 چو بمطعوم در آئی بسوی گوشت گرای که بدن را به ازاو هیچ غذا ممکن نیست

1 دوش که این شهسوار کره ابلق از قرپوس غروب گشت معلق

2 شام سیه گر، بزیر دست فرو داد مهره ی اصفر ز طرف رقعه ازرق

1 غمگین دلکی، ز راه دور آوردم او می‌نامد، منش به زور آوردم

2 آنجاش ز دست کافری بِربودم وین جاش به پای خود به گور آوردم

1 چون شب بآفتاب رخ شاه داد جان یک رنگ شد قبای گهر بفت آسمان

2 آئینه دار صبح برآمد به صیقلی تا رنگ شام، پنبه گرفت از دل جهان