الا ای نوگل رعنا از شهریار گزیدهٔ غزلیات 129

1 الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی نگارین نخل موزونی همایون سرو آزادی

2 به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد کمان ابرو تو را صیدم که در صیادی استادی

3 چه شورانگیز پیکرها نگارد کلک مشکینت الا ای خسرو شیرین که خود بی تیشه فرهادی

4 قلم شیرین و خط شیرین سخن شیرین و لب شیرین خدا را ای شکر پاره مگر طوطی قنادی

5 من از شیرینی شور و نوا بیداد خواهم کرد چنان کز شیوه شوخی و شیدایی تو بیدادی

6 تو خود شعری و چون سحر و پری افسانه را مانی به افسون کدامین شعر در دام من افتادی

7 گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت به شرط آن که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

8 خوشا غلطیدن و چون اشک در پای تو افتادن اگر روزی به رحمت بر سر خاک من استادی

9 جوانی ای بهار عمر ای رویای سحرآمیز تو هم هر دولتی بودی چو گل بازیچه بادی

10 به پای چشمه طبع لطیفی شهریار آخر نگارین سایه ای هم دیدی و داد سخن دادی