تلاش برتری از حد، خلاف از واعظ قزوینی غزل 137

1 پوشیده پرده گر دوست روی سیاه ما را رنگ خجالت آورد بر رو گناه ما را

2 پیری خلاص میکرد ما را از روی عالم گر سنگ ره نمیشد عینک نگاه ما را

1 سامان حرف و صوت ندارد بیان ما فردیست از کتاب خموشی زبان ما

2 مد نگاه عجز بود رمح جانستان! کی میبرند صرفه ز ما دشمنان ما

1 عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را بیند به یک قماش پلاس و حریر را

2 کشتی نشین فقر در این بحر فتنه خیز نیکو گرفته دامن موج حصیر را