افند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2608

1 افند کلیمیرا از زحمت ما چونی ای جان صفا چونی وی کان وفا چونی

2 ای فخر خردمندان وی بی‌تو جهان زندان وی عاشق بی‌دل را درمان و دوا چونی

3 مه گوش همی‌خارد صد سجده همی‌آرد می‌گوید حسنت را کی خوب لقا چونی

4 باری من بیچاره گشتم ز خود آواره زان روز که پرسیدی گفتی تو مرا چونی

5 ماییم و هوای تو دو چشم سقای تو ای آب حیات ما زین آب و هوا چونی

6 تلخ است فراق تو دوری ز وثاق تو ای آنک مبادا کس دور از تو جدا چونی

7 زد طال بقای تو هر ذره که خورشیدی ای نیر اعظم تو زین طال بقا چونی

8 ای آینه مانده در دست دو سه زنگی وی یوسف افتاده با اهل عما چونی

9 ای دلدل آن میدان چونی تو در این زندان وی بلبل آن بستان با ناشنوا چونی

10 ای آدم خوکرده با جنت و با حورا افتاده در این غربت با رنج و عنا چونی

11 ای آنک نمی‌گنجی در شش جهت عالم با این همگی زفتی در زیر قبا چونی

12 مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا از عربده کوران وز زخم عصا چونی

13 پیغام و سلام ما ای باد بگو با دل با این همه بی‌برگی داوودنوا چونی

14 بس کردم من اما برگو تو تمامش را کای تشنه پرخواره با جام خدا چونی