مستی ز چشم دلکش میگون از خواجوی کرمانی غزل 908

1 مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی وز جام باده کام دل بیقرار جوی

2 اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست با دوستان نشین و می خوشگوار جوی

3 گر وصل یار سرو قدت دست می‌دهد چون سرو خوش برآی و لب جوبیار جوی

4 فصل بهار باده گلبوی لاله گون در پای گل ز دست بتی گلعذار جوی

5 از باغ پرس قصه بتخانهٔ بهار و انفاس عیسوی ز نسیم بهار جوی

6 ای دل مجوی نافهٔ مشکل ختا ولیک در ناف شب دو سلسلهٔ مشکبار جوی

7 خود را ز نیستی چو کمر در میان مبین یا از میان موی میانان کنار جوی

8 خواهی که در جهان بزنی کوس خسروی در باز ملک کسری و مهر نگار جوی

9 بعد از هزار سال که خاکم شود غبار بوی وفا ز خاک من خاکسار جوی

10 هر دم که بیتو بر لب سرچشمه بگذرم گردد روان ز چشمهٔ چشمم هزار جوی

11 خواجو اگر چنانکه در این ره شود هلاک خونش ز چشم جادوی خونخوار یار جوی