کشد از گرم رویی، نیک و بد از واعظ قزوینی غزل 561

1 کشد از گرم رویی، نیک و بد را در بر آیینه ازین رو، نیک و بد را نیز باشد رو در آیینه

2 نباشد شاهدی بر خوبی کس، همچو اطوارش ندارد به ز خود بر خوبی خود محضر آیینه

3 ز یار دلنشینی، هر دمش باید جدا گشتن نمی باشد از آن یک لحظه بی چشم تر آیینه

4 چه نالی از کدورتهای دنیا، کان کند پاکت؛ بود بیجا کند گر شکوه از روشنگر آیینه

5 دل روشن کند هموار زشتیهای دنیا را که زن را میکند مقبول طبع شوهر آیینه

6 شکسته دل ز بس بیند هنرمندان عالم را ز چشم مردمان پوشیده دارد جوهر آیینه

7 تو با خود آنچه کردی از جهالت پیشگی، دیگر بروی خود چه سان خواهی نگه کردن در آیینه؟!

8 به جز اصلاح حال خلق، مطلب نیست واعظ را نگوید عیب مردم را ز روی دیگر آیینه