بکش تیغ ای ستمگر تا جهانی از واعظ قزوینی غزل 232

1 بکش تیغ ای ستمگر تا جهانی جان به کف گردد کمان بردار، تا خورشید نارنج هدف گردد

2 از آن رو درج دل در دامن این دشت نگشایم که می‌ترسم گرامی‌گوهر غم‌ها تلف گردد

3 به همواری نصیحت بیش در دل‌ها اثر دارد ز نرمی قطره باران، در گوش صدف گردد

4 ز فکر این غزل آمد به یادم درگه شاهی که سنگ از فیض خاک درگهش در نجف گردد

5 به ظاهر گرچه پروردم، ز خاک درگهش واعظ دل دیوانه‌ام در بر مجنون جان به کف گردد