تا یار ز شوخی بکناری ننشیند از اهلی شیرازی غزل 607

1 تا یار ز شوخی بکناری ننشیند دل در بر ما هم بقراری ننشیند

2 در گوشه میخانه بمستی دلم افتاد تا مست نیفتد بکناری ننشیند

3 گر خاک شود چون من آلوده جهانی بر دامن پاک تو غباری ننشیند

4 ایکاش چو نایی ندهی وعده که عاشق در خون همه دم بهر تو باری ننشیند

5 گر خار غمم رخنه بجان کرد غمی نیست امید که در پای تو خاری ننشیند

6 با کار جهان اهلی دیوانه چکارش سودا زده هر کز پی کاری ننشیند

7 سخن درست بگویم، ستم بود اهلی که طوطیی چو من از حسرت شکر سوزد