واعظ مکن نصیحت خود صرف از واعظ قزوینی غزل 213

1 واعظ مکن نصیحت خود صرف ما عبث در چشم کور چند کشی توتیا عبث

2 سرگشتگی است منزل از خود گذشتگان نقش قدم فتاده بدنبال ما عبث

3 تا کی برنگ مردم عالم برآمدن؟ آیینه شد بهر بدو نیک آشنا عبث

4 کردم ز خدمت تو هما را بزیر بار نشکستم استخوان چون نی بوریا عبث

5 مقصود از سفر گرو از عمر بردنست تاکی دوی بکوه و کمر چون صدا عبث؟

6 با اشک و ناله بر هر دانه یی ز رزق ای دل ملرز این همه چون آسیا عبث؟

7 این گل که من ز الفت احباب چیده ام واعظ به خویش نیز شدم آشنا عبث