1 گهیت از آشنایان یاد ناید چنین بیگانه بودن هم نشاید

2 که داد آن بخت خوش روزی که ما را ز در همچون تو خورشیدی در آید

3 شبم کابستن است از قید اندوه نپندازم کزو صبحی برآید

4 مخوان در بوستان و باغم، ای دوست که آنجا هم دلم کم می گشاید

5 زبانی می دهم دل را، ولیکن نهد بر جان ز دیده چند باید

6 مرا گفتی که جان می باید از تو من بیچاره را دیگر چه باید

7 سر آن ناز بازی کردم، ای باد که مرگ من ترا بازی نماید

8 رهی بنما که نتوان زیست بی تو ولیکن خویش را می آزماید

9 نگیرد جز گرفتاران دل را غزلهایی که خسرو می سراید