عیب پری مکن که نهان از تو از اهلی شیرازی غزل 202

1 عیب پری مکن که نهان از تو گشته است دیوی که عیب خود بشناسد فرشته است

2 از باغ بخت سبزه عیشش کجا دمد عاشق که غیر ملامت نکشته است

3 گر سر نهم بپای سگت عیب مکن تا حکم حق چه بر سر مردم نوشته است

4 ناصح مده ز عشق بتان توبه ام که چرخ خاک مرا ز عشق نکویان سرشته است

5 سر رشته امید بدستم کی افکند چرخ فلک که رشته بختم نرشته است

6 اهلی اگرچه رخت عدم از درت ببست دل را بیاد گار در آن کوی هشته است