شوخیش را نکند گوشه نشین از واعظ قزوینی غزل 540

1 شوخیش را نکند گوشه نشین خانه زین جوش این باده فزون است ز پیمانه زین

2 از ره چشم، بتان در دل کس جای کنند حلقه چشم رکابست در خانه زین

3 دیده ها از مژه پر ساخته، پروانه شدند شمع من رخ چو برافروخت ز کاشانه زین

4 راحت طالب مقصود ز رنج طلب است منزلی نیست درین راه به از خانه زین

5 تا فلک خاتم و، خورشید نگین است درو گوهری چون تو، ندیده است نگین خانه زین

6 همچو فتراک بخود واعظ از آن می پیچد که چرا دیده ترا دیده بیگانه زین