عاقل ندهد عاشق دلسوخته از خواجوی کرمانی غزل 363

1 عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند سلطان ننهد بنده محنت زده را بند

2 ای یار عزیز انده دوری تو چه دانی من دانم و یعقوب فراق رخ فرزند

3 از دیدهٔ رود آور اگر سیل برانم چون دجلهٔ بغداد شود دامن الوند

4 عیبم مکن ای خواجه که در عالم معنی جهلست خردمندی و دیوانه خردمند

5 تا جان بود از مهر رخش برنکنم دل گر میر نهد بندم و گر پیر دهد پند

6 آن فتنه کدامست که بنیاد جهانی چون پرده ز رخسار برافکند برافکند

7 برمن مفشان دست تعنت که بشمشیر از لعل تو دل برنکنم چون مگس از قند

8 در دیدهٔ من حسرت رخسار تو تا کی در سینهٔ من آتش هجران تو تا چند

9 ناچار چو شد بندهٔ فرمان تو خواجو چون گردن طاعت ننهد پیش خداوند