1 نکوکار مردم نباشد بدش نورزد کسی بد که نیک افتدش

2 شر انگیز هم بر سر شر شود چو کژدم که با خانه کمتر شود

3 اگر نفع کس در نهاد تو نیست چنین گوهر و سنگ خارا یکی است

4 غلط گفتم ای یار شایسته خوی که نفع است در آهن و سنگ و روی

5 چنین آدمی مرده به ننگ را که بر وی فضیلت بود سنگ را

6 نه هر آدمی زاده از دد به است که دد ز آدمی زادهٔ بد به است

7 به است از دد انسان صاحب خرد نه انسان که در مردم افتد چو دد

8 چو انسان نداند به جز خورد و خواب کدامش فضیلت بود بر دواب؟

9 سوار نگون بخت بی راهرو پیاده برد ز او به رفتن گرو

10 کسی دانهٔ نیکمردی نکاشت کز او خرمن کام دل برنداشت

11 نه هرگز شنیدیم در عمر خویش که بدمرد را نیکی آمد به پیش