در از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی رباعی 122

1 کسیکه قصد سر زلف آن نگار کند چو زلف او دل خود زار و بیقرار کند

2 کسیکه دارد امید کنار بوس ازو بسا که خون دل از دیده برکنار کند

1 کیست که پیغام من بشهر شروان برد یک سخن ازمن بدان مرد سخندان برد

2 گوید خاقانیا اینهمه ناموس چیست نه هرکه دو بیت گفت لقب زخاقان برد

1 ای کلک نقشبند تو آرایش جهان وی لفظ دلگشای تو آسایش جنان

2 ای نکته بدیع تو خوشتر ز آرزو وی گفته رفیع تو بر تر ز آسمان