دلا، خار ستم از پا برون از اهلی شیرازی غزل 280

1 دلا، خار ستم از پا برون خواهد شدن وقت است غمی کز دل نشد هرگز کنون خواهد شدن وقت است

2 خزان غم ورق گرداند و بوی نوبهار آمد رخ زردم ز شادی لاله گون خواهد شدن وقت است

3 گذشت آن خشکسان غم مریز ای دیده سیل خون که آب چشم از شادی برون خواهد شدن وقت است

4 بدین بخت نگون اهلی قیامت کم کن از گریه که طاق آسمان زین غم نگون خواهد شدن وقت است

5 باز اهلی دهن دوست چو گل خندان است میوزد جان امید از لب جان پرور دوست