دل با توکلست، گرم کیسه از واعظ قزوینی غزل 127

1 دل با توکلست، گرم کیسه بی زر است گر دست مفلس است، ولی دل توانگر است

2 باشد توانگری نه همین جمع ملک و مال بر دادن است هرکه توانا، توانگر است

3 پاس ادب بدار، که دندان کودکان کم عمر از گزیدن پستان مادر است

4 چون مو سفید گشت، دگر وقت عیش نیست آیینه در کف تو کنون به ز ساغر است

5 با صد هنر به جامه بود خلق را نظر لیلی نشسته، چشم تو مجنون زیور است

6 واعظ که کرد عیب بتر دامنی مرا دامان حشر نیز ز کردار او تراست